Prolog

Życie. Dla jednych to wyśniona bajka, raj na ziemi. Dla mnie to po prostu życie. W moim nie ma wspaniałych prezentów, drogich aut czy chociażby miłości, którą niektórzy są darzeni przez rodziców. Czemu? Bo sama z tego zrezygnowałam. Nie chciałam ich miłości, ich opieki, ich pieniędzy. Myślałam, że poradzę sobie sama. Ale myliłam się. Byłam wtedy piętnastoletnim gówniarzem i nikt nie potrafił mnie powstrzymać. Uciekłam z rodzinnego miasta, którym jest Londyn i wyjechałam do Chicago. Później dowiedziałam się, że moja przyjaciółka nie żyje i załamałam się, przez co wpadłam w sidła narkotyków i alkoholu. Przez ponad rok siedziałam w poprawczaku za to, że ćpałam i handlowałam narkotykami. Rodzice się mnie wyrzekli. Nie odpowiadali na telefony ze strony policji, ani na ich listy. Byłam i jestem dla nich nikim. Nie mam za co żyć. Zazwyczaj sypiam w starej, opuszczonej kamienicy, a utrzymuję się tylko z pracy w podupadającym barze kanapkowym, który i tak za jakiś czas zbankrutuje do reszty. Jednak moje nastawienie się nie zmieniło. Dalej jestem wulgarna, piję choć nie mam za co i ćpam. Mam masę długów, których i tak pewnie nigdy nie spłacę. Ale to i tak nikogo nie obchodzi.

Swag_Girl pisze: Czołem zgredki! Dodaję prolog w Wigilię.. ;) Tak jakoś wyszło. Ale na wstęp życzę Wam wesołych świąt i udanego sylwestra. 

*1 rozdział pojawi się w przerwie między świętami, a sylwestrem.